woensdag
22 mrt
Lijsstrekker Laurens van Voorst van Hart kijkt met genoegen terug op de spreekuren in de drie bibliotheken in de gemeente.
‘Wat hebben ze nou toch weer bedacht?’, verzuchtten leden van het campagneteam van Hart toen een mail van de openbare bibliotheek binnenkwam. Of lijsttrekkers in de weken voorafgaand aan de verkiezingen spreekuur wilden houden in de bibliotheken van Veghel, Schijndel en Sint-Oedenrode. Ze verwachtten er weinig van, maar nee zeggen is ook zowat. Lijsttrekker Laurens van Voorst kreeg er geen spijt van.
[tekst gaat verder onder de foto]
Op spreekuur in Schijndel (boven), Veghel (linksonder) en Sint-Oedenrode (rechtsonder).
In Sint-Oedenrode voerde hij vooral gesprekken met dames op leeftijd en die bleken stuk voor stuk politiek geëngageerd. In Veghel meldde een lid van de Sportraad Meierijstad zich. En in Schijndel was er een boeiend gesprek met een meneer die na jarenlang succesvol ondernemen nu mensen bijstaat voor wie de eigen administratie problematisch is.
Net als de andere lijsttrekkers mocht Laurens een van zijn lievelingsboeken presenteren.
De lijsttrekker van Hart leest veel boeken over de Nederlandse geschiedenis. Een vuistdikke biografie van Willem van Oranje heeft hij net uit en met een boek over de ruimtelijke ordening van Nederland in de eerste helft van de negentiende eeuw is hij een paar dagen geleden begonnen.
Je moet het maar leuk vinden.
En dan zijn er nog de door hem geprezen biografieën over Hans van Mierlo, Joop den Uyl, Johan van Oldenbarnevelt en de broers De Witt.
Dick Bruna
Maar uiteindelijk kwam Laurens op de proppen met ‘Opa Pluis en Oma Pluis’ van Dick Bruna. Een gehavend boekje is het, door plakband bijeengehouden en met slordige balpenstrepen erin, achtergelaten door toen twee- of driejarige kinderen van Laurens.
‘Het boekje is zo’n dertig jaar oud. Ik las het voor aan mijn vier kinderen en nu aan mijn kleinkinderen. Dit is het dierbaarste boekje dat ik heb. Voor ik opa werd lag het jarenlang in mijn nachtkastje te wachten op de komst van kleinkinderen.’
Laurens vertelt dat hij en zijn vrouw Marian het boekje al dertig jaar lang uit hun hoofd kennen. En begint ongevraagd te declameren. ‘Opa Pluis en oma Pluis, die hielden veel van Nijn. Nijn kwam ook dikwijls op bezoek, dat vonden ze heel fijn. Op een dag zei opa Pluis…’
