maandag
29 apr
De nieuwe aanpak van huishoudelijke hulp in vier gemeenten in de regio lijkt prachtig, maar heeft ook keerzijden.
Vught, Boxtel, Haaren en Sint-Michielsgestel stappen af van de ook in Meierijstad gehanteerde methode voor huishoudelijke hulp. De nieuwe aanpak zou tegemoetkomen aan de wens van veel, vooral oudere, cliënten. Die willen geen ‘schoon en leefbaar huis’, zoals de gemeenten en poetsende instellingen afspraken, maar gewoon een vast aantal uren.
Het Brabants Dagblad pakt vandaag flink uit over het besluit van de vier gemeenten om het anders te gaan doen. Een kritisch tegengeluid ontbrak in de krant. Maar dat tegengeluid is er wel degelijk.
1. Wat is er mis met een schoon en leefbaar huis?
Wat Hart betreft is een vast aantal uren schoonmaken niet het doel, zoals ze daar ten westen van Meierijstad bedachten. Het doel is dat na die schoonmaakbeurt het huis op orde is.
Meierijstad en de andere regiogemeenten vergoeden aan de organisaties die hulp leveren 2,5 uur per cliënt per week. Dat gemiddelde is niet uit een duim gezogen, maar is vastgesteld op basis van ervaring. Daarbij kan de ene cliënt 4 uur krijgen en de ander bijvoorbeeld 1 uur. Zolang beide cliënten maar een schoon en leefbaar huis hebben is er niks aan de hand.
De huishoudelijke hulpen hebben in de nieuwe aanpak geen resultaatverplichting meer, maar een inspanningsverplichting. ‘Gij zult het huis schoon houden’ wordt ‘Gij zult 3 uur poetsen’.
Overigens hebben we al ervaring met de nieuwe aanpak. Ooit werd namelijk al gewerkt met een vast aantal uren per cliënt. En toen waren er ook klachten. ‘Waarom maar 2 uur? Ik heb er 4 nodig!’
2. Wat zijn de problemen met de huidige werkwijze?
Bestuurder Peggy van der Koelen van zorgaanbieder Vughterstede rept in de krant van juridische problemen. Dat cliënten naar de rechter stappen om een vast aantal uren te eisen. Maar ze zegt in de krant ook: ‘Bij ons heeft het niet tot rechtszaken geleid, wel tot moeilijke gesprekken’.
Voor zover ons bekend regent het in Meierijstad trouwens ook niet aan rechtszaken. Integendeel: de onderzoeken naar tevredenheid van cliënten zijn positief. En wat die moeilijke gesprekken betreft: een beetje zorginstelling is daar toch niet bang voor? Kom op zeg.
3. Wie gaat dat betalen?
De nieuwe aanpak mondt uit in een financieel drama, vreest Hart. ‘Hopelijk hebben gemeenten hiervoor voldoende geld gereserveerd in hun begroting’, zegt cliëntondersteuner Jozef Kok in het Brabants Dagblad.
Daarmee is zo’n beetje alles gezegd. Want natuurlijk hebben gemeenten geen dekking voor deze blanco cheque.
Gemeenten moeten het doen met een vaste bijdrage uit het gemeentefonds en een bijdrage van cliënten. Die laatste bijdrage bedraagt maximaal € 17,50 per maand. Dat bedrag is niet eens genoeg om één uurtje hulp te betalen. De nieuwe werkwijze van de vier gemeenten leidt vast en zeker tot meer uren zorg. Volgens het Brabants Dagblad gaat ‘een onafhankelijk iemand’ het aantal uren per cliënt vaststellen, maar die dame of heer heeft geen belang bij zuinigheid. En de zorginstellingen nog minder.
Conclusie
Hart komt tot twee conclusies: 1. De response van cliënten in onze gemeente geeft geen aanleiding om een nieuwe aanpak te omarmen; 2. De nieuwe aanpak leidt waarschijnlijk tot financiële problemen en die problemen worden op termijn problemen voor de inwoners. Want het leidt tot bezuinigingen, bijvoorbeeld op de huishoudelijke hulp.
Vraag aan de gemeenten die het over een andere boeg gooien: welk probleem lost u met deze beroerde oplossing op en welke oplossing heeft u voor de problemen die er het gevolg van zijn?
